Δεν ξέρω αν θυμάστε ή αν έχετε ακούσει εκείνο το χρονογράφημα του αείμνηστου Δημήτρη Ψαθά,. Ο ταλαντούχος χρονογράφος εκείνης της εποχής περιέγραφε με πολύ χιούμορ περιστατικά που εξελίσσονταν μέσα σε δικαστικές αίθουσες.
Χθες λοιπόν θυμήθηκα την ιστορία της μεγάλης τσάντας με το μικρό τσαντάκι, μόνο που σε αυτή την περίπτωση η ιστορία διαδραματίστηκε μέρα μεσημέρι στο φυλασσόμενο χώρο ενός σχολείου και με θύμα την υπογράφουσα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πριν από ένα μήνα περίπου η καλή μου φίλη (σε τέτοιες περιπτώσεις ονόματα δεν αναφέρω, δεν είμαι μαρτυριάρα) με παίρνει τηλέφωνο αναστατωμένη. Τι ήταν να μου το πεί; Ξεχνάω τις ευγένειες μόλις ακούω παράλογες καταστάσεις. Εν ολίγοις της τα έψαλλα πρώτα και μετά αφού τη λυπήθηκα , την παρηγόρησα.
Οταν έβγαζα όμως το λογύδριο μου δεν είχα κατά νου τη βιβλική εντολή Κι επειδή για όλους έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της κρίσης έφτασε και η δική μου και μάλιστα μόλις ένα μήνα μετά απ΄αυτό το περιστατικό.
Ωρα 14.30 μέσα στο καταμεσήμερο, παρκάρω έξω από το σχολείο του παιδιού μου για να το παραλάβω. Βγαίνω βιαστική, κλειδώνω το αυτοκίνητο και αφήνω την τσάντα πίσω από το κάθισμα του οδηγού. Μέγα λάθος θα πείτε και θα έχετε δίκιο. Ομως στον αντίλογο αυτού έχω να τονίσω κάτι. Στο σημείο που αφήνω το αυτοκίνητο υπάρχει πάντα ένα είδος ασφάλειας από το χώρο του σχολείου και τη συγκεκριμμένη ώρα ήταν πέντε άτομα από το προσωπικό. Για πέντε λεπτά θα πεταχτώ σκέφτομαι, ποιός θα τολμήσει με τόσο κόσμο να κάνει οτιδήποτε;
Μπαίνω μέσα, παίρνω το παιδί μου, κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο και εκεί είναι που αισθάνομαι τα γόνατα μου να λυγίζουν. Το τζάμι του αυτοκινήτου σπασμένο και η τσάντα άφαντη με όλα τα υπάρχοντα μέσα, μόνο εγώ έλειπα!
Από τη συνέχεια δεν ξέρω τι να σας πρωτοδιηγηθώ! Μαμάδες αναστατωμένες να τρέχουν πίσω στα αυτοκίνητα τους να περισώσουν και τις δικές τους αφημένες τσάντες. Το προσωπικό του σχολείου να τρέχει στις γύρω φυλλωσιές μπας και τσακώσει το δράστη. Η διευθύντρια να τρέχει προς τους κάδους πέριξ του σχολείου μπας και πετάχτηκε η τσάντα εκεί… κι εγώ παγωμένη σαν το άγαλμα να με λούζει κρύος ιδρώτας και μόνο στη σκέψη του τι είχα μέσα. Α! Τώρα που το θυμήθηκα είχα σκοπό να σας κάνω μία ωραία ανάρτηση του πως να οργανώνετε την τσάντα σας ώστε να είστε ετοιμοπόλεμη, τουτέστιν καλλυντικά και styling, όλες τις ώρες της ημέρας. Ξεχάστε το! Προς το παρόν, καμμία συμβουλή! Καλύτερα να κυκλοφορείτε λιτή και απέριττη και να διασώσετε τα πραγματάκια σας.
Το χειρότερο λοιπόν από το πρώτο σοκ που υπέστη ήταν όταν άρχισαν να με ρωτούν τι έχω μέσα. Αυτό ήταν ένα μαρτύριο γιατί τα είπα άπειρες φορές και κάθε φορά λύγιζα ολοένα και περισσότερο μέχρι που κάποια στιγμή λιποθύμησα κιόλας. Α!Βέβαια! Το χθεσινό θέατρο που παρουσίασα ήτανε grande! Για να επανέλω όμως στις απώλειες, τα είπα στην τροχαία, που ήρθε επιτόπου για να καταγράψει το περιστατικό, τα είπα στην αστυνόμο του τμήματος όπου οδηγήθηκα ημιλιπόθυμη και φυσικά σε κάθε μαμά ξεχωριστά που με συναντούσε και με ρωτούσε!
Καθώς τα έλεγα λοιπόν σκεφτόμουνα τη μεγάλη τσάντα με το μικρό τσαντάκι…Μόνο που η περιπέτεια που περιέγραφε ο Δημήτρης Ψαθάς ωχριά μπροστά στη δική μου γιατί εγώ δεν είχα μόνο τσάντα με τσαντάκι, είχα άλλα πόσα τσαντάκια που έπρεπε να περιγράψω στις απώλειες. Γι’ αυτό λιποθυμούσα κάθε φορά από τη ντροπή μου. Κι αφού πήρα θάρρος και φόρα στη συνέχεια και τα είπα τόσες φορές, είπα να τα γράψω κιόλας για να γίνει το πάθημα, μάθημα. Είχα λοιπόν τη μεγάλη τσάντα, επώνυμη δυστυχώς, όπου μέσα υπήρχε ένα άλλο τσαντάκι και μέσα σε αυτό υπήρχε (μη γελάτε σοβαρολογώ) ένα μεγάλο πορτοφόλι (επώνυμο κι αυτό) και ένα μικρό πορτοφολάκι (επίσης επώνυμο) για τα ψιλά. Είχα επίσης επώνυμη κλειδοθήκη, επώνυμο νεσεσέρ με επώνυμα καλλυντικά και το I phone, όπου είχα βγάλει φωτογραφίες για να ανεβάσω στο Blog.
Οπως καταλάβατε για να είναι όλα ονομαστά κόντεψα να ξεχάσω το δικό μου όνομα! Φυσικά μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί τίποτα.
Η ευγενέστατη αστυνομικός του τμήματος, η οποία με συμπάθησε και πολύ μου στάθηκε, αγόρασε και χυμό στο παιδί μου επειδή μετά απ΄αυτό ήμουν άφραγκη, μου είπε το εξής.
Σήμερα, κατάπια τη ντροπή μου και εμφανίστηκα ταπεινά στο σχολείο με άλλη τσάντα αγκαλιά. μου λέει η διευθύντρια.
Οπως καταλαβαίνετε η επόμενη κίνηση μου είναι να κατευθυνθώ προς ένα Accessorize (και πολύ μου είναι) για να πάρω ότι πιο οικονομικό βρω σε πορτοφόλι, τσαντάκι κ.λ.π. Τουλάχιστον και να τα χάσω (εννοείται πως απεύχομαι να ξανασυμβεί) να μην τα κλαίω.
Το πιο ωραίο και τρυφερό πάντως μου το είπε ο γιός μου. < Μην στεναχωριέσαι μαμά, θα σπάσω τον κουμπαρά μου και θα σου δώσω τα χρήματα για να έχεις!>