Εχουν γίνει πολλά αφιερώματα για την Ολυμπο, το πιο γραφικό χωριό της Καρπάθου. Ολυμπος γιατί βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του νησιού, μετά τα Σπόα 17 -18 χλμ. Πέρυσι ασφαλτοστρώθηκε ο δρόμος, έπειτα από πολλά χρόνια <προετοιμασίας>. Παλαιότερα έκανες πολύ κουράγιο για να οδηγήσεις αυτά τα χιλιόμετρα στον κακοτράχαλο δρόμο. Αν πήγαινες με απλό ι.χ. το γύρναγες κουδουνίστρα! Εν ολίγοις οι Ολυμπίτες δεν είχαν εύκολη ζωή. Κάποιοι εξυπηρετούνταν με τα πόδια. Εχω δει σε αυτό το δρόμο, γιαγιά να πηγαίνει ποδαράτη στο χωράφι, φορτωμένη την πραμάτεια της αγόγγυστα και από μπροστά ο γάιδαρος φορτωμένος κι αυτός με το αφεντικό (τον άντρα της) να προχωρά καμαρωτός! Ευτυχώς που φτιάχτηκε ο δρόμος δηλαδή… Δεν νοείται να βρεθεί κάποιος στο νησί και να μην επισκεφτεί την Ολυμπο. Η καλύτερη ώρα είναι προς το απόγευμα και λίγο πριν τη δύση του ηλίου. Καθώς πλησιάζεις το μέρος, σε πιάνει δέος! Το χωριό ξεπροβάλλει υπέροχο, αμφιθεατρικά κτισμένο, μέσα από τα βουνά. Γκρεμοί βρίσκονται σχεδόν απ΄ όλες τις πλευρές του και τα μπαλκόνια των σπιτιών έχουν όλα υπέροχη θέα, την καταγάλανη θάλασσα, αυτή που οδηγεί στο Τρίστομο και την αρχαία Βουρκούντα.
Παλαιότερα -και δεν μιλάω για πολύ παλαιότερα- στο χωριό δεν υπήρχε ούτε ρεύμα. Οι κάτοικοι, περήφανοι για τον τόπο τους, ισχυρίζονταν ότι είχαν απαρνηθεί τον πολιτισμό για να διατηρήσουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Τα τελευταία χρόνια απέκτησαν ρεύμα και στη συνέχεια ραδιόφωνο, τηλεόραση και internet.
Σήμερα αν επισκεφτείτε το χωριό θα δείτε στα δρομάκια του Ολυμπίτισες, με τις παραδοσιακές τους αμφιέσεις, να πωλούν τοπικές λιχουδιές και μαντήλια που τα φτιάχνουν μόνες. Κάπως έτσι περνάει και ο άγριος χειμώνας τους περιμένοντας το καλοκαίρι. Αν μιλήσεις μαζί τους θα σου πουν ότι είναι ευτυχισμένες. <Καμμιά ασπιρίνη μας λείπει πότε-πότε, αλλά δεν βαριέσαι…>
