Λένε ότι αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι η βεβαιότητα ότι κάπου μέσα της κρύβει ένα πηγάδι. Πηγάδι δεν συνάντησα, είδα όμως τεράστιες εκτάσεις ανώμαλης άμμου με ιριδίζον χρώμα απίστευτης ομορφιάς. Βρέθηκα πολύ κοντά σε καμήλες και διαπίστωσα, όπως ήταν φυσικό, ότι έχουν τους δικούς τους κανόνες επιβίωσης. Τα “πλοία της ερήμου”, όπως είθισται να αποκαλούνται οι καμήλες, ακολουθούν πιστά η μία την άλλη και υπάρχει μεταξύ τους μία άτυπη ιεραρχία. Η μαμά καμήλα είναι αυτή που προστατεύει, βγάζει κάθε μέρα το καμηλάκι βόλτα και επιστρέφει μαζί του αργά το βράδυ.
Οι ώρες στην έρημο ήταν γεμάτες. Κάναμε γρήγορη οδήγηση στους αμμόλοφους, ανεβήκαμε σαν κλασικοί τουρίστες πάνω στις καμήλες, δοκιμάσαμε sand surfing, και επισκεφτήκαμε ένα παραδοσιακό χωριό στη μέση του πουθενά, όπου δοκιμάσαμε το φαγητό τους υπό τους ήχους ζωντανής παραδοσιακής μουσικής. Μας έκαναν τατού χένας, ήπιαμε δικά τους ποτά και φύγαμε μόνο όταν είχε νυχτώσει για τα καλά. Ευτυχώς είχαμε μαζί τον Σελίμ, τον Ινδό οδηγό μας, διαφορετικά θα είμασταν ακόμα στους αμμόλοφους της ερήμου. Αν με ρωτήσετε ποια μέρα θα επαναλάμβανα εάν ξαναπήγαινα στο Αμπου Ντάμπι, αυτή θα ήταν η μέρα στην έρημο.
Μαγικά τοπία με εκπληκτικά χρώματα
Κάπου στη διαδρομή συναντηθήκαμε με αυτή τη φιλική καμήλα, που μας επέτρεψε όχι απλώς να την πλησιάσουμε, αλλά και να τη χαιδέψουμε!
Το αμάξι αυτό αποδείχτηκε απίστευτα καλό στη γρήγορη οδήγηση στους αμμόλοφους.
Το χωριό ήταν πολύ όμορφο και περιποιημένο.
