Βιώνοντας μια περίοδο αδιαμφισβήτητου περιορισμού έχω αναθεωρήσει για το πόσα τελικά χρειαζόμαστε. Η καταναλωτική ικανοποίηση έχει μηδενιστεί και στη θέση της έχει μπει η συνειδητοποίηση (όχι ότι δεν το γνωρίζαμε) ότι όλα έρχονται και παρέρχονται.
Δεν έχω απαρνηθεί το fast fashion, εξάλλου αποτελεί πάντα έναν ευχάριστο τρόπο στυλιστικού πειραματισμού. Εστιάζω όμως περισσότερο σε πιο βασικά και διαχρονικά κομμάτια, που ξέρω ότι αν μείνουν αφόρετα φέτος στη ντουλάπα μου, θα μπορέσουν να φορεθούν του χρόνου κι ίσως και του παραχρόνου.
Είναι ίσως η πρώτη χρονιά που δεν φόρεσα ούτε το 5% του περιεχομένου της γκαρνταρόμπας μου και -μεταξύ μας- δεν αισθάνθηκα ότι μου έλειψε.
Από την άλλη συνειδητοποίησα ότι τα καλά κομμάτια που έχω κατά καιρούς αγοράσει είναι εκεί, άθιχτα και θα φορεθούν την κατάλληλη στιγμή.
Νομίζω ότι αυτή η προσωπική μου στροφή έχει να κάνει και με τη γενικότερη εικόνα της επιχειρηματικής μόδας που αιμορραγεί οικονομικά λόγω της πανδημίας. Αποτέλεσμα; Κάποιοι βγάζουν χαμηλού κόστους κομμάτια πιστεύοντας ότι θα πουλήσουν πιο γρήγορα κι άλλοι φλερτάρουν με την οικολογική μόδα και την ποιότητα. Συνειδητή επιστροφή λοιπόν στα βασικά και διαχρονικά κι αυτό δεν αφορά μόνο τη μόδα, αλλά και τις αξίες μας για τη ζωή που τόσο απρόσμενα κι επικίνδυνα δοκιμάζεται καθημερινά. 
Momentsnstyle