Υπάρχουν κάποια μέρη που έχουν ανθρώπινο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) μαγνήτη. Ετσι και τα επισκεφτείς μία φορά <υπογράφεις> αόρατο συμβόλαιο συχνής επισκεψιμότητας. Ενα τέτοιο μέρος είναι η Κάρπαθος, το πιο μακρινό νησί των ελληνικών συνόρων. Στο χάρτη φαίνεται ανάμεσα στην Κρήτη και τη Ρόδο. Την έχουν τοποθετήσει έτσι για να χωράει. Είναι όντως ανάμεσα στα δύο αυτά νησιά, αλλά είναι πιο κάτω. Είναι το νησί των ανέμων και το δεύτερο σε έκταση νησί των Δωδεκαννήσων μετά τη Ρόδο. Δεν θα γράψω την ιστορία του νησιού, αυτή μπορείτε να τη βρείτε οπουδήποτε. Θα σας γράψω όμως για την Κάρπαθο έτσι όπως τη γνωρίζω, τα τελευταία 15 χρόνια που έρχομαι κι ας μην κατάγομαι από εδώ. Κι επειδή έχω να γράψω πολλά θα τα γράψω σε κειμενοδόσεις… Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το νησί δεν υπήρχαν ούτε τεράστια ξενοδοχεία, ούτε οργανωμένες παραλίες (μόνο 1-2) ούτε ραδιόφωνο και τηλεόραση στο χωριό Ολυμπος και εκτός από τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στα Πηγάδια (τη χώρα του νησιού) όλοι οι άλλοι δρόμοι ήταν κακοί χωματόδρομοι. Κυκλοφορούσαμε με τζιπ 4χ4 και κάναμε το σταυρό μας για να κατεβούμε σε κάτι άβατες απίστευτης ομορφιάς παραλίες… και το νησί ήταν γεμάτο από τέτοιες…
Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά είναι όμως ακόμα πολύ πολύ όμορφα και όπως μου είπε πρόσφατα μία φίλη Γερμανίδα έχει τόση ενέργεια αυτό το μέρος που δεν εξαντλείται ποτέ!
Θα ξεκινήσω από την περιοχή που βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο την περιοχή του Αφιάρτη, που παλιά λεγόταν Εφιάλτης. Είχε αυτή την ονομασία λόγω του υπερβολικού αέρα, μια και στο συγκεκριμένο σημείο συμβαίνει ένα τριφασικό φαινόμενο που κάνει τον άνεμο πολύ δυνατό. Τόσο δυνατό που η περιοχή θεωρείται ένα από τα μέρη με τον πιο ισχυρό αέρα σε όλο τον πλανήτη κατά το μήνα Αύγουστο. Εν ολίγοις είναι ο παράδεισος των surfers και για να είμαστε ακριβείς των windsurfers. Πριν την οικονομική κρίση πραγματοποιούνταν κάθε Αύγουστο παγκόσμιοι αγώνες Windsurf. H επισκεψιμότητα στην περιοχή αυτή είναι 95% ξένοι (Γερμανοί, Αυστριακοί, Γάλλοι και Ολλανδοί) και 5% Ελληνες. Τα πρώτα χρόνια που ερχόμασταν οι μόνοι Ελληνες που υπήρχαν στον Αφιάρτη, πλην των ντόπιων, ήμασταν εμείς. Τώρα ακούμε και λίγα ελληνικά. Ο γιος μου μέχρι πέρυσι νόμιζε ότι επισκεπτόμαστε άλλο κράτος. Αυτό που συμβαίνει όμως στον Αφιάρτη δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλο μέρος. Είναι ένα άτυπο διεθνές χωριό. Κάθε χρόνο συναντιόμαστε τον Αύγουστο οι ίδιοι άνθρωποι από τόσα διαφορετικά μέρη. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, τρώμε τα βράδια όλοι μαζί, κάνουμε μπάρμπεκιου στην παραλία και φεύγοντας δίνουμε υποσχέσεις συνάντησης για τον επόμενο χρόνο.
Τα τελευταία τρία περίπου χρόνια στην περιοχή έχει αρχίσει και αναπτύσσεται και το Kite surf. Ειδικά φέτος η παραλία Wave spot έχει γεμίσει με Kite surfers.
Στην περιοχή έχουν αυξηθεί και τα καταλύμματα με κάποια απ ΄ αυτά να ξεπερνάνε πλέον τις προσδοκίες των τουριστών! Θα αναφερθώ σχετικά σε επόμενη ανάρτηση.
