Μια μονοήμερη εμπειρία στην Κάσο – Αρμάθια

 Η οδηγία του καπετάνιου ήταν σαφής. Έπρεπε στις 8:45 να βρισκόμαστε στα Πηγάδια Καρπάθου για να πλεύσουμε από εκεί μέχρι την Κάσο. Βάλαμε τις πολύχρωμες υφασμάτινες μασκούλες μας ένεκα του Κορονοϊού, θρονιαστήκαμε μπροστά -μπροστά στο πλεούμενο για να έχουμε την καλύτερη θέα και περιμέναμε την εκκίνηση. Στα πρώτα δέκα λεπτά όλα κυλούσαν ομαλά και ωραία. Μετά άρχισαν τα κύματα να γιγαντώνονται, αλλά εμείς στο πόστο μας. Ρούπι δεν κάναμε μη χάσουμε την εντυπωσιακή κυματοειδή διαδρομή. Σε κάποια στιγμή βγαίνει ο βοηθός του καπετάνιου να μας <συμμορφώσει>.  Μας προέτρεψε να μπούμε μέσα, αφού το Καρπάθιο πέλαγος – όπως τόνισε- δεν αστειεύεται κι αν μείνουμε έξω είναι βέβαιο ότι δεν θα βραχούμε μόνο εμείς, αλλά κι όλα μας τα υπάρχοντα.

Κι έτσι ήταν…. Μπαίνουμε μέσα όπου μετά από λίγη ώρα αισθανόμασταν -μια ιδέα- σαν να ήμασταν σε υποβρύχιο. Τα τζάμια γύρω – γύρω πνιγμένα στους αφρούς της θάλασσας. Αφού πέρασε η ώρα και είχαν αδειάσει ορισμένοι ότι είχαν ευχαριστηθεί σε πρωινό εκείνη την ημέρα, είδα τους βράχους της Κάσου και σκέφτηκα ότι ήρθε ο καιρός να βγω έξω, καθώς με το ζόρι στεκόμουν κι εγώ όρθια στην καμπίνα του καραβιού. 

Βγαίνω έξω και οποία έκπληξη! Όσοι είχαν μείνει στον εξωτερικό χώρο – λόγω κατοικιδιων – ήταν λες και είχαν βγει από το ντους!

<Σας προειδοποίησα!>  φώναζε ο οδηγός του καπετάνιου. Με κατεβασμένα κεφάλια όλοι είχαν δεχτεί αποκαμωμένοι τη μουσκεμένη τους κατάσταση…

Πατήσαμε το πόδι μας στην Κάσο με μια ελαφριά ζαλάδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι η εικόνα μας αποζημίωσε…. γιατί πώς θα είχες στο μυαλό σου ένα μικρό, απομακρυσμένο και ελαφρώς ξεχασμένο μέσα στις δεκαετίες νησί; Ε, αυτή είναι η εικόνα της Κάσου, που βρίσκεται ανάμεσα στην Κρήτη και στην Κάρπαθο και είναι το νοτιότερο τμήμα των Δωδεκανήσων.

Περπατήσαμε στο λιμανάκι της, το Φρυ, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού, κάτσαμε για ελληνικό διπλό καφέ στο Blue Mare και κολυμπήσαμε στη διπλανή παραλία το Εμπορειό, περίπου 500 μέτρα από το σημερινό λιμάνι. Αργότερα έμαθα ότι το Εμπορειό είναι το παλιό λιμανάκι της Κάσου, επίνειο του Πόλι, της αρχαίας πρωτεύουσας του νησιού. Κοντά σε αυτή την παραλία έχει βρεθεί και ταφικό συγκρότημα που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα. Γενικότερα στο νησί της Κάσου έχουν ανακαλυφθεί ίχνη τεσσάρων μινωικών πολιτισμών!

Στους νεότερους χρόνους η Κάσος υπήρξε μεγάλη ναυτική δύναμη με πληθυσμό 12.000 ενώ σήμερα έχει μετά βίας 1000. Φαντάζομαι τους πιο θαρραλέους και νοσταλγικούς γιατί…  κακά τα ψέματα. Θέλει προσπάθεια για να ζήσεις σε ένα τόσο άγριο νησί.

Μετά το μπάνιο στο Εμπορειό αποφασίσαμε να πάρουμε πάλι καραβάκι και να πάμε στο ακατοίκητο νησάκι Αρμάθια, το οποίο φημίζεται για τις παραλίες του με κορυφαία την Μάρμαρα. Η τελευταία θεωρείται μια από τις ωραιότερες παραλίες της Μεσογείου. Όχι άδικα! Υπέροχα κρυστάλλινα τιρκουάζ νερά και πουδρένια άμμος συνθέτουν ένα εξωτικό σκηνικό. Η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα από την Κάσο κι ευτυχώς δεν είχε τις εκπλήξεις της διαδρομής Καρπάθου – Κάσου. 

Βασική προϋπόθεση για να επισκεφτείς τα Αρμάθια είναι να έχεις μαζί σου προμήθειες, μια κι εκεί δεν υπάρχει τίποτα. Αν αξίζει; Αξίζει και με το παραπάνω! Στα Αρμάθια το μόνο που υπάρχει είναι η εκκλησία η Υπαπαντή (ή Παπαντούλα) που γιορτάζει 40 μέρες μετά τα Χριστούγεννα. 

Καθώς απομακρυνόμασταν αργά το απόγευμα με το καραβάκι για τα Πηγάδια Καρπάθου, χάζευα από μακριά τα σπίτια του λιμανιού. Με “κοιτούσαν” σαν να ήθελαν να μου πουν το καθένα τη δική του ιστορία. Κάποια φρεσκοβαμμένα και περιποιημένα που στεκόντουσαν με αξιοπρέπεια ανά τις δεκαετίες και κάποια άλλα με μισοφαγωμένα παράθυρα και πόρτες, με τοίχους ταλαιπωρημένους από το θαλασσινό κύμα… Στα τελευταία όμως υπήρχαν και κάποια που αν και εγκαταλελειμμένα έβλεπες ότι είχαν ζήσει περιόδους μεγάλης αίγλης και δόξας. Αν είχα τη δυνατότητα θα τρύπωνα μέσα στο εσωτερικό τους να χαζέψω τους κρυμμένους θησαυρούς μια άλλης εποχής…

Υς: Στην Κάσο υπάρχει αερολιμένας. Μάλιστα η πτήση Κάρπαθος – Κάσος, διάρκειας πέντε λεπτών, κατείχε για αρκετά χρόνια μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, ως η συντομότερη πτήση στον κόσμο. Τη θέση αυτή την έχασε το 2008 από την πτήση Γουέστρι – Γουέστρι Ορκάδων Σκωτίας.

 

 

Στην κάτω φωτογραφία, τα κύματα πριν μπούμε στην καρδιά του Καρπάθιου πελάγους.